23.10.2017...
Uzaktan izliyordum fırsat buldukça hayatımı...Gözümün önünden akıp gidiyordu. Ne tutabiliyordum, ne de değiştirebiliyordum. Fırtına sonrası avucumda kalanlara bakıyordum sadece. Birkaç kuru sarı yaprak,biraz kum taneleri... Eh birazda onları tutmaya çalışırken kaybettiklerim yüzünden çizik, yaralı bereli ve tozlu ellerim...
Şimdi ne yapmam gerekiyor bilmiyordum. Elimde kalan üç beş parçaya sıkı sıkı sarılıp yeni bir temel atmam mı? Sanmıyorum...O güç ve heves yoktu artık içimde. Yoksa su gibi akıp giden hayatımı sadece uzaktan izlemem mi? Büyük bir riskti bu da. Ya su akıp yolunu bulmazsa,bulamazsa?
Çokta korkutmuyordu bu fikir aslında artık beni. Daha kötü ne olabilir ki demeyeceğim ama yinede. Çünkü en azından sağlıklıydım hala. Ruh sağlığımı katmazsak tabi :) Sevdiklerimin kimisi yakında kimisi çok uzakta olsa da yaşıyordu...
Yorgunum artık... Ama üzgün değil. Bu bile büyük bir adım.
Suskunum insanlara artık,kızgın değil. E bu da bir ilerleme bence...
Sadece gönül sızım kaldı derinlerde...Hala ara ara şiddetle zonkluyor.Biliyorum o da geçecek...
Peki ya sora...
Yine yeniden başlayabilecek miyim? Tekrar hayal kurabilecek miyim? Bu durmuş, kırılmış kalbim yeniden atar mı? Yoksa sadece mutlak güven duygusu ile yaslanacak bir omuz mu arar sadece...
İşte bunların hiçbirisini bilemiyorum ne yazık ki...
Son kez bakıyorum elimdeki sarı yapraklara. Sert ve kuru... Tıpkı kalbim gibi...
Sign up here with your email